11 en 12 juni: Delhi en aankomst in Kathmandu

11 juni—vertrek

In het vliegtuig krijg ik bij het eten "Dutch Syrup Biscuits", mag je raden met welke maatschappij ik naar Delhi vlieg. De stewardessen zijn zeer vriendelijk. Als ik om een pleistertje vraag voor een blaar, komt er een met vijf pleisters aanzetten. Verder is het de gebruikelijke kakafonie van huilende en krijsende kindertjes, snurkers en stiekeme schetenlaters. Het beeldscherm in de stoel voor me meet twee bij anderhalve tandenstoker, daar ga ik mijn ogen niet aan verpesten. Ik heb één keer geprobeerd een film op zo'n kabouterscherm in het vliegtuig te bekijken en dat was geen prettige ervaring.

Als het vliegtuig geland is en de veiligheidsriemen los gemaakt mogen worden, komt er van verder naar achter in het gangpad een man aanstormen, die zo'n haast heeft om een paar meter winst te boeken, dat hij zijn omgeving totaal uit het oog verliest. Vlak voor me komt hij tot stilstand en zwaait nog wat met zijn ellebogen. Recht in mijn oog. Ik zeg "Thank you, sir, you must be in a real hurry". Hij geeft hoegenaamd geen reaktie. Even twijfel ik nog of ik hem een muilpeer terug zal geven, maar ik ben eigenlijk een heel vredelievend persoon en het blijft bij wishful thinking.

De douanebeambte bij de paspoortcontrole vraag me de open plek op het immigratieformulier in te vullen, waar ik vakje voor "adres in India" leeg heb gelaten. Tja, ik was de naam van het hotel vergeten, dat staat ergens in mijn laptop. Nou ja, dan vul ik maar een fictieve hotelnaam in, dat controleren ze toch niet. Ik sta op het punt dat te doen, als mij oog op een bordje valt dat op de balie staat: Namaskar in India. Alle balies blijken zo'n bordje te hebben. En dan weet ik de naam van het hotel ook weer: Hotel Namaskar.

op vliegveld Delhi

Buiten word ik opgewacht door een taxichauffeur. Het hotel heeft transport voor me geregeld: voor 900 IRP (ongeveer 17 Euro) een retourtje, dat is dan nog wel zonder tip. De chauffeur mompelt dat een tip wel 5, misschien 10 dollar mag zijn. Ik geef hem er drie en de volgende morgen nog eens drie en bedenk dat ik eigenlijk veel te vrijgevig ben.

Het is warm en drukkend in Delhi, ondanks dat het bijna middernacht is. In 30 minuten zijn we bij het hotel. De kamer is een hokje met twee te korte bedden, een lawaaierige ventilator en een kleine douche en toilet ruimte.

centrale ontvangsthal van Hotel Namaskar

Als ik mijn broek uitdoe vooraleer mijn bed in te duiken, valt de camera uit mijn broekzak. Als ik op schade controleer, blijkt dat op het beeldscherm middenin een strook pixels is uitgevallen, zodat op het beeld een zwarte streep van boven naar beneden loopt. Als ik de foto's, die ik daarna gemaakt heb, de volgende dag op de laptop inlaad, blijkt dat het geen gevolgen heeft: op de foto's loopt geen zwarte streep.

Het comfort van de kale kamer valt me eigenlijk nog wel mee, het bed is goed en schoon en er zijn geen vervelende insecten.  In het bijzonder de douche is 's ochtends na een nacht zweten zeer zeer prettig. 

12 juni

We razen slalommend door het ochtendverkeer van Delhi nar het vliegveld. Als er hier al verkeersregels zijn, dan ontgaan die me. Waarschijnlijk geldt hier het recht van de sterkste. Ik zie veel lichte motorfietsen met op de duozit een dame in amazonezit. Bij de eerste bult in de weg moet die eraf vliegen.

De procedure op het vliegveld gaat razendsnel. Bij de ingang worden mijn paspoort en reservering door een besnorde geüniformeerde man besnuffeld, waarna ik mag doorlopen. Bij de balie van IndiGo voor de vlucht naar Kathmandu, ben ik direct aan de beurt en word ik vlot geholpen. Ik had rampverhalen gehoord van de overstap op vliegveld Delhi over ellenlange wachttijden en bureaucratie van mensen die die overstap tegen elke prijs vermeden. Ik vind het alleszins meevallen.

De hal heeft airconditioning en er is een Costa met cappuccino, die zelfs heel goed te drinken blijkt, in tegenstelling tot veel van de koffie's op andere luchthavens.

Het vliegtuig naar Kathmandu, dat om 10:55h. gepland staat, is al bijna vol als ik om 10:15 na de aankondiging "last call" binnenstap. Neemt niet weg dat er na mij zeker nog twintig volgen.

Kathmandu—Boudha

de grote Stupa in Boudha—1

Ik ga in Kathmandu aan het Rangjung Yeshe Instituut een cursus hedendaags Tibetaans ("colloquial Tibetan") volgen, die acht weken zal gaan duren en met een examen afgesloten wordt. Als ik het haal krijg ik er studiepunten voor. De cursus vindt plaats op weekdagen van 08:00 tot 13:00 h. Het instituut verzorgt onderdak voor de studenten bij Tibetaanse families, die geen Engels spreken, zodat je gedwongen wordt het geleerde zo snel mogelijk in praktijk te brengen, wil je tenminste met je gastouders communiceren.

de grote Stupa in Boudha—2

In de tijd die niet door studie in beslag wordt genomen, hoop ik wat onderzoek te doen naar Tibetaanse Opera, oftewel Lhamo, zoals het officieel heet. Er is in Kathmandu een Lhamo Association en met mensen daarvan  wil ik contact leggen en ze interviewen over conventies in Lhamo. Berthe Jansen van de Universiteit Leiden heeft me een contact doorgegeven, en met diegene ga ik beginnen.

Het vliegtuig landt zeker 45 minuten te vroeg, met als gevolg dat degene die me ophaalt namens het Rangjung Yeshe Instituut er nog niets is en ik een beetje verloren buiten sta, terwijl ik de taxichauffeurs als lastige vliegen van me probeer af te slaan. Onbegonnen werk.

Tenslotte komt alles goed en word ik bij het Lotus Guesthouse afgeleverd, in de wijk Boudha, waar ik de eerste week zal doorbrengen. Die eerste week is een oriëntatieweek en pas daarna kom ik in een gastgezin.

de grote Stupa in Boudha—3

Vanaf het Lotus Guesthouse maak ik een wandeling, langs de grote Stupa en tientallen souvenirwinkeltjes. Ik word aangesproken door taxichauffeurs, die buiten de poort naar de grote Stupa op klanten loeren. Ook bedelaars weten me te vinden; een klein jongetje is heel hardnekkig en gaat precies voor me lopen, onderwijl achteruit kijkend. "Nee, ik heb je kleine zusje net wat gegeven."

Een lokale sim-card voor de telefoon krijgen gaat verrassend vlot. Ik hoef alleen maar een fotokopie van mijn paspoort en de Nepal-visum pagina in te leveren, een pasfoto, en een formulier waarop ik twee duimafdrukken moet zetten. De rest wordt voor me ingevuld en 10 minuten later, na betaling van 150 nepals (de lokale valuta) heb ik een Nepalees telefoonnummer.

schoenlapper in Boudha

ATM machines zijn er in overvloed, dus contant geld is ook geen probleem. Om de hoek is een verhuurbedrijf voor lichte motorfietsen, waar ik misschien klant ga worden. En ik heb een café met dakterras en gratis wifi gevonden, waar een grote pot thee (5 koppen) voor 175 nepals te krijgen is. O, ja, 100 nepalese roepie is ongeveer 1 Euro.